έα

(I)

ἔα (Α)

επιφώνημα εκπλήξεως ή δυσαρέσκειας («ἔα, τίς οὗτος;», Ευρ.).

————————

(II)

(προστ. τού αρχ. ρ. ἐάω)

πρόσταγμα για ν' αφήσουν οι ναύτες ελεύθερα τα ιστία στον άνεμο ή τα κουπιά στους σκαλμούς («ἔα ἡρέμα» — αμόλα αγάλια [για τη βαθμιαία παρέαση]).